Punto verde, punto amarelo, punto, azul, punto vermello, misturados son un punto negro, negro, negro, negro un oco sen fondo, escuro como as noites sen Lúa ateigado de silencio
Cháchara infinita tiña de non ser
Teimamos Difícil cadrar no mesmo espazo-tempo Tan cerca e tan alonxados Aliñados no oeste Xúpiter e Venus parecían tocarse Ser un ou todo E se puideramos mercar esa escaleira que nos leva ao ceo? Ou ser unha rocha que non roda Ao quieto
Que é o Entroido? Dis mentres cravas as túas meniñas negras no meu dente repintado de negro E ti preguntas que é o Entroido? O Entroido es Ti O Entroido son Eu O Entroido somos Nós Os Mecos de sempre Vémonos ás 12 na praza!
O Entroido é amor Libre De cores Sen medo E somos mecos, mecas
Soñeite sen querer
Noutro tempo
Noutro espazo
Noutra galaxia que se expande lonxe,
desta vida
Inalcanzable como o brillo das estrelas que observamos na nosa vía
que nos lembra o pequeniñas que somos, aquí na noite pecha dun claro xaneiro
ao pé do camiño
Mais no fondo existes
Como cando a miña aquela camiseta branca quedou tinguida coa cor do corazón da sandía esmagada en min
No peito dentro, debuxando outro corazón rosáceo fóra
Un xogo de ilusionismo
Aínda que non queiras existir
Existiches
Existes?
Es un cometa imaxinario
que vin pasar unha vez
Efémero
Fascinante
E quíxente
apreixar nese intre para min
Nun bico irrepetible
Quíxente
Existes desde a noite aquela en que te inventei
En soños atopeite algunha vez
no medio daquela costa empinada
na rúa esa que lle chaman do esquecemento
Mirámonos aos ollos, pero non nos tocamos nin as mans
Despois acordei
Non existes xa
Non hai aquel eu en ti
Nen ti en min
Só o que imaxinamos
Nin as ganas que quedaron aí
Quedaron
Un todo que se eslúe na nada
Un disolvente que rabuñou
Murcharon as últimas margaridas que dixeron si, Pero non.
E agora? Deixar de contar follas secas Agora… Só falta perdoarme
De todas as flores que sementamos algunhas non nacen, morren sen saír da terra, sen luz
Outras saen con forza, coloridas e murchan de seguida Outras apodrecen…
E outras mantéñese vivas Co arrecendo do xardín que inventamos Imaxinamos esas flores con moitas vidas… Soñámolas!
Outras hai que deixalas morrere E estas regámolas por sempre coa chuvia exacta, a necesaria. Coa ilusión de que (nos) sobrevivan, polo menos nos soños onde nos atopamos difusas Nas noites de desvelo
Non chovía. Esmorecía a tarde e as últimas flores da tempada deixaban marchar o derradeiro alento sobor da terra. Conservaban, pola contra, o xérmolo do ser por debaixo das capas de arxila e area, máis abaixo da corteza terrestre, chegando mesmo ao núcleo magmático da vida.
O día da primeira comuñón é un día especial, mais aló da crenza ou a fe que sintas é un momento deses nos que percibes en ti que xa eres un pouco maior, que comezas a deixar de ser nena.
Eu decidira facer a primeira comuñón pola festa cas amizades, máis que por recibir o corpo de Cristo nunha forma redonda que sabe ben, iso si. Lera o novo e partes do antigo testamento, como historia inventada é moi bonita e imaxinativa, pero a min o Deus ese do que falan decepcionoume pronto e escollín crer noutras cousas como a forza da vida, a ciencia, a inmensidade do universo descoñecido e aínda por descubrir, o pó das estrelas e o amor.
Por casualiade eu fixéraa cun rapaz de Xinzo que non coñecía e iso no momento pareceume ridículo, alí os dous fronte o altar, el cunha candea vestido de mariñeiro, eu cunha cestiña de flores secas e o meu vestido branco de raso fino. O que máis recordo é como picaban as dichosas mangas de tule do vestido, que era moi bonito, pero demasiado pomposo. Quiteino en canto puiden e puxen uns pantalóns para xogar coas amigas e os amigos da escola que viñeran comer á casa. Dos agasallos só lembro un estoxo (estuche) con moitos compartimentos e rotuladores de cores.
Eu coma ti tamén fixen a comuñón na capela da Portela, situada a medio camiño entre Meilás e Portela, un camiño que recorrín milleiros de veces e sigo volvendo a el sempre que podo, cando preciso reencontrarme comigo mesma.
Penso sinceiramente que unhas das mellores historias da vida por vivir é a que ti tes agora, a infancia: o xogar, o descubrir, o aprender, o rir, o soñar…
O medrar, o experimentar, o aprender, e o chorar, ás veces con motivo, outras sen razóns. O tropezar, caer moitas veces e erguerse, lixar a roupa, explorar, mollarse moito e ir crecendo, gozando da sensación das medras en boa compañía.
Cando todo está por facer, que nunca che falten os soños, eses teus, o que ti realmente queres e queiras ser. E que non che falten as boas amizades. Hoxe seguro que é un día especial para ti, rodeada desas amigas e os amigos cos que xogas e compartides as vosas cousas.
Esas amigas e eses amigos da infancia que agardo que poidas conservar, seguro que si. Porque compartiredes historias emocionantes, únicas e inesquecibles, dá igual o tempo que pase, aí quedan intactas na memoria. E porque cando te fas maior, daste conta que as amigas e os amigos da nenez, son esas persoas que mellor saben quen eres. Pode que pase o tempo, e o tempo pasa, vaia se pasa… E a vida avanza, cambia… Hai moitos cambios e mudamos.
Mudamos cada día, de pel e de sentir. Pero hai recordos e emocións que permanecen para sempre. Esas persoas coas que compartes os primeiros xogos, as primeiras aventuras, os primeiros éxitos e tamén os primeiros fracasos, esas coas que saboreaches a túa e a súa esencia, sempre van ter un oco no teu pensamento, no teu corazón e na túa ialma. Porque son casa… Son amor. Amor.
Eu teño a sorte de conservar algunhas boas amizades desa época tan feliz aquí na aldea de Meilás, algunhas están aquí hoxe, e para min a túa nai, a Casilda, a Casi, é casa.
Martina, fila da Casi e do Luiki Neta da Tina e do Rubio Sobriña do José Manuel Bisneta da tía Dolores e o tío Bouzas.
Os meus veciños de toda a miña vida, esa vida, esta vida en Meilás… Amigas, amigos, familia. A miña vida. A miña casa desde os seis anos, cando volvín da Alemaña e descubrín un mundo novo, diferente e máxico. O sitio do meu recreo.
Que sorte que tes ser tamén de Meilás e medrar aquí!
Moito xogamos polas corredoiras, os camiños enlamados e polas casas vellas todas, nas palleiras, non debeu quedar ningunha sen visitar, e atopamos enseres e louza enferruxada dun tempo que xa non existe. No cacipo onde gardaban o millo, o trigo ou as patacas, na entrada da casa dos teus bisavós, o tío Manolo (o tío Bouzas) e a tía Dolores, e as súas merendas que agarimosamente nos preparaba, nocilla e chourizo, si! E pan con azucre, e leite con Cola Cao e galletas María, e tardes de bici e algunha caída tamén. Subiamos a costa ata Portela, só polo pracer de baixar a toda velocidade. E volviamos subir nas bicicletas para volver baixar e sentir esa sensación única de liberdade de volta cara Meilás. E os paseos infinitos a Cortegada, á tenda do Cándido, os xeados e as lambetadas, e as paradas na fonte de Celanova, polo atallo do fermosísimo camiño polo monte cheo de carballos e belotas. Un bosque animado por Nós e as nosas fantasías. E as tardes do Xabarín Club, tardes de Coche Fantástico, ou o MC Giver e o Songoku e as súas bolas máxicas do dragón en galego, cando a tele era divertida.
E as tardes pescando zapateiros e costureiras no pozo onde deixaron de beber as vacas, e había limos. E metiamolos nun bote con auga e herbiñas, pobriños, logo soltabamonos outra vez e quedaban vivos e ceibes.
E as tardes de parola na Pouliña, e tardes de verán, de escondite, de agocharnos, de fútbol ou Tour de Francia, e as primeiras festas de San Xoán, e os bailes na orquestra. Volver despois das 12 da noite á casa.
E as longas tardes do inverno e as rachas na cheminea, o lume e as lecturas, os deberes. Canto me axudou a Casi coa plástica e con tantas outras cousas.
E as mañás frías de colexio, iamos andando os tres de sempre, todos os días ata Cortegada, un quilómetro, metro arriba ou abaixo, porque o bus non paraba na aldea.
O leite quente con pan migado, despois xa cos cereais. E as marabillosas papas millas que me deu a probar a tía Dorinda, que grande muller, canto aprendín dela.
E as xeadas que parecían neve, e os solpores cálidos e coridos. E as noites escuras para ver as estrelas todas en Meilás. O mesmiño ceo.
E tardes de conversas nesta capela da Portela, un lugar sacro para todos Nós, dentro e fóra… Lugar de xuntanza. De horas sentadas, encunicadas dentro da fermosa tumba antropomórfica deste adrio compartiamos as nosas confesións máis íntimas. Os nosos segredos.
Daquela non había móbiles, existían os feitos con iogures, e unhas tubaxes amarelas con ondas e as ondas chegaban… Escoitabamos a radio fórmula, e as cintas no radio casette a todo volume, os Modern Talking, a Madona ou o Michael Jackson, ou o Jon Von Jovi… E bailabamos coas faldas ao louco, desas con voo e cintura de goma ancha e as camisetas con hombreiras e cintas do cabelo de cores.
A min despois enganchoume, Nirvana, a sensibilidade dos ollos azuis e tristes do Kurt Cobain, a música ruídosa que se metía dentro, as letras profundas de Pearl Jam, inintelixibles na voz profunda e fermosa do Eddie Vedder, que te facían sentir e pensar. Fun unha nena-adolescente grunge de aldea, cousas da globalización, a radio e os vídeos clips da MTV: os Guns & Roses, Aerosmith, Metallica… E logo descubrín dos clásicos do rock, a Led Zeppelin e os Pink Floyd, os meus preferidos ata hoxe. Os The Beatles, os Rolling Stones, Janis Joplin, Los Suaves, e máis tarde os Oasis, Blur ou a Alanis Morisette, Texas… O Blues e o Soul, todas estas melodías seguen comigo.
Nós (coma ti) sempre fomos moi modernas, porque ser moderna non é incompatible con ser de aldea. E sempre falamos o galego, o que mamamos das avoas e os avós e das nosas mais e pais, que nunca se avergonzaron da nosa fala. Realmente nada é incompatible con ser de aldea, ser de aldea é un orgullo, unha marabilla, un mundo, o noso, que esmorece, polo abandono, pola falta de xente e das nenas e os nenos, ese mundo que non debemos perder… Porque é maxicamente único. Ser curiosa si que é algo moi de aldea, a curiosidade por saber. A inocencia chea de sabedoría. Que feliz idade esa. A que compartimos. Aquí, en Meilás.
Sen avisar apareciamos e quedabamos na casa de un ou a outra, e andabamos sempre nos camiños. Fomos libres e moi felices, coas ganas de exploralo todo.
E máis de 30 anos despois seguimos xuntas facendo camiño… Un camiño por momentos enrevesado e por outros, ben xeitoso que lle saíu ao burro o camiño. Acompañámoste agora tamén a ti no teu camiño… Sorte no teu camiñar.
Pero que sorte tes, Martina,
ser de Meilás!!
E poder ensinarlles ás túas amigas e amigos a túa aldea, para que saiban o que é a aldea, aldea.
O noso fogar.
Da Manuela A Manola A Manolita De Meilás
………..
Cando a miña amiga Casi me pediu en xullo de 2021 que escribira algo para ler na comuñón da súa fílla Martina, encheume o corazón de ilusión e os nervios apoderáronse de min, case sempre estou nerviosa, e eu quería que fose algo especial. Empecei o día tratando de escribir, puxen catro liñas nas notas do móbil e non fun quen de seguir. Logo pola noite a partir das dúas da mañá saíu isto… Saíu directamente de dentro, das tripas, do corazón e das lembranzas. Desde aquela este escrito estivo gardado e aos poucos funlle cambiando e engadindo novas cousas, máis recordos dese tempo, teño grandes feixes deles. Remateino nunha madrugada de desvelo de novembro de 2022.
Aquela mañá lino e relino unha morea de veces para non me trabucar na misa. Cando subín ao altar tremíame todo, pero lino cun nó na gorxa, con todo o sentimento co que o escribín. Cando fun quen de erguer os ollos do móbil vin a miña amiga e veciña da infancia emocionada, con bágoas nos ollos, vin a case toda a xente que estaba dentro da pequena capela da Portela escoitándome sentirse un pouco identificada co súa nenez nas súas aldeas, e ese para min foi un dos mellores agasallos, un dos momentos máis especiais, que xa por sempre recordarei. Eu tamén me emocionei, volvera a nena da aldea. A que nunca deixei de ser, a que son.
Grazas por tanto, amiga miña.
Por iso cando lle explico á xente da cidade que é ser de aldea, e eu digo que son de aldea aldea, porque ten algo de todo isto, de inexplicable se non o vives. Non é o mesmo que pasar as fins de semana ou os veráns, o que nos diferencia son os invernos, as primaveras, os outonos, as tardes de soidade e as tardes de comunidade coa veciñanza, as parolas coa xente maior da que tanto aprendemos, a ghavilla ao carón do lume…
Trato de non perder nunca esa esencia de nena de aldea, unha nena que se criou entre o ano 86 e finais dos 90 en Meilás.
Meilás, outono de 2022.
Tamén lle lin este marabilloso poema
de Walt Whitman.
Non deixes que remate o día sen Ter medrado un pouco, sen ter sido feliz, sen ter aumentado os teus soños.
Non te deixes vencer polo desánimo. Non deixes que ninguén che quite o dereito a expresarte, que é case un deber.
Non renuncies ás ganas de facer
da túa vida algo extraordinario.
Non deixes de crer que as palabras e
os poemas si que poden cambiar o mundo.
Pase o que pase a nosa esencia está intacta. Somos seres cheos de paixón. A vida é un deserto e un oasis. Derrúbanos, máncanos, ensínanos, e convértenos en protagonistas da nosa propia historia.
Aínda que o vento sopre en contra a poderosa loita continúa: Ti podes aportar unha estrofa, un verso.
Nunca deixes de soñar, porque nos soños somos libres.
Non caias no peor dos erros:
o silencio.
A maioría vive nun silencio
espantoso.
Non te resignes. Foxe.
“Emito os meus berros polos tellados deste mundo ”, di o poeta.
Valora a beleza das cousas sinxelas.
Pódense facer fermosas poesías sobre pequenas cousas,
pero non podemos remar contra
nós mesmas.
Iso transforma a vida nun
Inferno.
Goza do pánico que causa ter a vida por diante. Vívea intensamente, sen mediocridade.
Pensa que en ti está o futuro e afronta a tarefa con orgullo e sen medo.
Aprende dos que che poden ensinar.
As experiencias dos que nos
precederon dos nosos “poetas
mortos”, axudaranche a camiñar pola vida
A sociedade actual somos Nós: Os e as “poetas vivas”. Non deixes que che pase a vida sen que ti a vivas…
Amarrada a ti como non quixen atarme a ninguén Propuxéronme como condena sanadora deixar de pensarte deixar de desexarte de depender de ti Adicta a ti Amado meu A nosa apaixoada relación tornouse tóxica Agora, téñote que deixar Agora, voute deixar aínda que morra de pena
Dixéronme que tiña que dexintoxicarme do meu tabaquismo e eu dixen que Non, Non, Non! Ohhh… como na famosa canción.
Antes de comezar xa sentín o desalento do fracaso, en min. Demasiado monóxido de carbono, dixo. Intoxicada de ti Do teu fume, adicta a ti sen control, outra canción…
Botarei tanto de menos o teu bico redondo entre os meus dedos, nos meus beizos, da mañá á noite, nas madrugadas, de chuvia e de estrelas fugaces, de Lúa chea. Sempre comigo.
A nosa relación idílica desde que comezou aos 17 e difuminou ás caladas e caladas, de tabaco rubio e negro, mentolado, aquel primeiro desamor que anoxa o sabor dos bicos máis doces. Afianzouse con 19 e a limerencia, o namoramento cego, xordo, tolo non caeu no aburrimento.
Sempre foi a máis a excitación contigo, sempre pedías máis, outro pito máis, o último pito antes de soñar, o primeiro para volver vivir.
A nicotina como a droga dun amor tóxico que te resístes a esquecer.
E volves…. Fumar e fumar por ese pracer de recuperar o amor perdido Dopamina para alimentar a fantasía dun mundo tan máxico e enrevesado como o que describiu Tolkien.
O soma dese mundo feliz que non existe.
Ata que a sobredose me deixou nun silencio mortal que resoa na cabeza como os bombos e os fulións de Vilariño, desafinada, perdida, sen rumbo no lodo, outra canción… ou varias.
Como as dores variadas e infinitas, únicas e intransferibles do amor do amor romántico, dese, tamén se hai que desintoxicar. Toda esa merda dos amores que matan, os que nunca morren, os que nunca son, os que nunca están nin se lles espera, os covardes, os que non pagan a pena, os que mancan, os que non foron nin serán. De loito ata que pase a dor, ansiedade, ata que a tristura se torne en segundos de felicidade e veña o sosego.
Fumando espero Esperar fumando, fumando e esperando como se foses morrer mañá ou hoxe
Que máis dá? Vivir así é… Unha noite menos Morrer de pena Ou unha noite máis bailando Comigo, sen ti.
Propóñome como unha penitencia renovadora deixar de pensarte obsesivamente, deixar de desexarte, de depender de ti, de precisarte a cada momento…
Amado cigarro, meu Non foi en van o noso amor.
Que te leve o vento amor, que te leve o vento lonxe do meu pensamento lonxe de min Desde o mar de fóra, coas ondiñas cara o mar adentro dilúete
Ata que nada quede de ti en min
Libérome de ti, Liberareite de min Liberareime de ti Esfumaraste Que te leve o vento, amor Desesperadamente túa
Eternamente miña
Sigo loitando contra ti e contra min
Taxando os pitos
Descontando horas para un novo encontro
Reducíndoos ata a mínima expresión
Como a gatiña de tres cores cando relambe no pratiño as últimas gotiñas de leite morna e queda con ganas de máis, e lambe e lambe o seu fuciño ata que queda nada.
E logo baleiro, silencio, soidade
Retórcese o meu corpo e non é de pracer.
Sabor a tabaco, cheiro a canela.
Non está sendo doado
Liberareime de ti.
O meu amor non é líquido, non. É espeso como o chocolate cento por cento puro, o de facer, dese que se pega nos beizos e que presta lamber suave, lento, coa lingua unha e outra vez haino que remexer pacientemente co leite que fai tona e deixa costra na pel.
É saboroso o meu amor, ás veces doce como o mel de carballo, escuro. Ás veces é agridoce como as mazás verdes da mazaira enxertada para dar a variedade única da casa, a mellor. Ás veces é amargo como o fel cando rompe, como unha herba fina.
O meu amor non é líquido, non, pero como as cousas claras é transparente como a auga clara que baixa do monte entre as pedras graníticas, a que vai sucando pola terra facendo regos profundos fertilizados con chácharas infinitas da vida e da morte.
Un manacial milenario que non seca aínda que non chova inmortal como os de Rivendell. Mantén un fío constante máis duradeiro que un sedal de diamante Aí nese bancal podes sementar fantasías e realidades imaxinadas e por imaxinar as túas, as miñas.
O meu amor non é líquido, non. Está cheo de sabedoría. É coma un mago que saca do sombreiro de copa sorrisos e que acariña cunha pluma de águia libre as dedas dos pés escangalladas coma o corazón.
O meu amor é épico e duro como unha canción de power metal e fráxil coma un verso do poema ‘Soidades’ de Benedetti. É unha balada heavy que tarareas, unha e outra vez. Un amor que non finxe, que non escapa, e queda porque é unha melodía complexa de notas negras e brancas mesturadas cun talento fino unha base firme de blues e soul Inquebrantábel o meu amor.
É doutro planeta fóra do sistema solar que facemos noso entre dúas galaxias que acaban de nacer arredor do buraco negro supermasivo 20E.M41.
O meu amor non é líquido, é intelixente. O rei dos xogos que crea sinfonías que xa lle gustaría a Bethoven despeinar a súa melena bailando no salón. O meu amor é como unha onda vital que te leva mar a dentro na súa burbulla e aínda que non saibas nadar flotas como nunha nube chea de cristais de azucre da que non queres saír e viaxas polo espazo-tempo facendo preguntas sofisticadas.
É como un autoestopista intergaláctico que dá coas respostas que lle dan sentido á existencia sen códigos segredos, onde non existen as contrasinais que pechan portas e ventás que nunca se abren. É coma o vento, que sana e avanea o pensamento irracional.
O meu amor non é líquido, non. É un alquimista que transforma a dor en calma e o pranto en alegría. O meu amor é un lucecú multicolor que te guía na escuridade, que te acompaña da man polo túnel dos medos ata a saída un amor que torna o frío.
Verdadeiro.
Que se mantén vivo 110 días multiplicados por ℼ + ∞.
Cando te miran pero non te ven
Cando non te ven e non te len
Cando non te saben ver nin sentir
Cando non te miras ben
Cando non te recoñeces cando te miras
Mírate, mírate ben
Cando non te ves, non te ves
Non te soubo ver
Non te quixo ler
Non te quixo querer
Non te queres ver
Non te sabes ver
Non te sabes querer
Non merece a pena que me prestes atención
Mírate, mírate ben
Cando rompes o espello e o reflexo roto queda
Cando te ves rota no espello
Cando estás esnaquizada por dentro
Cando rompes a imaxe de fóra
e queda a túa
Mírate, mírate ben
Que ves?
Cando ves a sombra e non é nin a sombra do que fuches, do que queres ser, do que podes ser, do que eres
Mírate, mírate ben
son só sombras
Non es ti
Non son eu
Mírate, mírate ben
Que ves?
Anacos desde fóra só
Mírame, mírame ben
Que ves?
Amiga
Mírate, mírate ben
Só son feridas
Non es ti
Non son eu
Son os reflexos os que non nos deixan ver
Séntate fronte o espello
Séntete
Mírate, mírate ben
Quéreme, quérote
Quéreme ben, quérome ben
Sénteme, sénteste dentro?
Invisible como o esencial
Mírame, mírame
Mírate, mírate ben
Que ves?
Es ti fermosa
Son eu fermosa
Sorrite por favor
Sorrime outra vez
Sorríome por ti
Sorríoche por min
Sorrimos xuntas
coas meniñas grandes dos ollos brillantes
coas nosas perfectas imperfeccións
que o tempo deixa pegada máis aló da pel
Mirámonos
Amámonos
Proxectamos con intensidade os nosos lóstregos de purpurina dourada e prateada
Mírate, mírate ben
Míranos, míranos ben
Que ves?