Murcharon as últimas margaridas que dixeron si,
Pero non.
E agora?
Deixar de contar follas secas
Agora…
Só falta perdoarme
De todas as flores que sementamos algunhas non nacen, morren sen saír da terra, sen luz
Outras saen con forza, coloridas e murchan de seguida
Outras apodrecen…
E outras mantéñese vivas
Co arrecendo do xardín que inventamos
Imaxinamos esas flores con moitas vidas…
Soñámolas!
Outras hai que deixalas morrere
E estas regámolas por sempre coa chuvia exacta, a necesaria.
Coa ilusión de que (nos) sobrevivan, polo menos nos soños onde nos atopamos difusas
Nas noites de desvelo
Non chovía. Esmorecía a tarde e as últimas flores da tempada deixaban marchar o derradeiro alento sobor da terra. Conservaban, pola contra, o xérmolo do ser por debaixo das capas de arxila e area, máis abaixo da corteza terrestre, chegando mesmo ao núcleo magmático da vida.
Elena Fariñas