Derradeiro sol de agosto
Unhas veces estiveches ausente, outras eclipsado polas montañas de nubes
Outras relucente
Abrasante
Xa non queimas
Luceiro, xa non queimas
Lanzas raiolas de enerxía
Neste serán de verán sen descanso...
Cansa
Mes: Agosto 2020
Eu quixera, nubes
Eu quixera flotar contigo neste mar de nubes…
Coma se fosemos ovellas xogar ás agochadas e confundirnos entre os cirrocúmulus
Quixera esquecer o cansazo e saltar de nube en nube e só escoitar entre o vento o teu riso contaxioso
Quixera que o peso dos pesares non me afundira ata o fondo doutro mar cheo de pedriñas esvaradías
Quixera nadar ata subir ben alto, propulsada pola escuma da marexada que me leva
Que me leva
E así chegar xusto a tempo para tirarme contigo a rebolos sen medo a mancarnos
Sen medo a…
E mergullarnos neste mar de nubes
Eu quixera
Nubes contigo
O meu amigo Andrés
3 de agosto de 2020
As fins de semana de traballo teñen cousas boas e malas, como todo. Gústame estar soa na rúa baleira, a esa hora cando xusto acaba de amencer, e respirar ese fresco da mañá, o único do día que consegue refrixerar as miñas ideas abafadas pola noite sen durmir. Mais hai un momentiño que adoro.
Son as once e media da mañá, pasa o señor Andrés, que sae ao seu paseo diario, vestido de domingo co seu chapeu. Píllame, coma case sempre, botando un pito na porta do choio e achégase a saudar cos seus ollos de pícaro para rifarme porque estou fumando, outra vez. E charlamos un rato das nosas cousas.
– Eu tamén fumaba coma un carreteiro, pero deixeino hai uns 30 anos. Telo que deixar neniña. E dígolle: aínda me quedan logo outros 20! E rimos.
Andrés ten 94 anos moi ben levados. Hoxe non estaba eu apurada como é o habitual e pedinlle se nos sacabamos unha fotiño xuntos, de recordo. E dime:
– Como fas para saírmos os dous?
– Pois mire así. E mirou acontecido para a pantalliña, onde nos reflectimos os dous sorrindo.
– Así Andrés, saimos guapos? A isto chámanlle agora selfie…
– Claroo, que ben saimos. Somos guapos. Pena da careta esta, dixo. (….) E así quedamos cos nosos sorrisos debaixo da careta.
– Gárdaa de recordo.
– Claroo e vouna ensinar.
– Ensina, ensina e dilles que vou xa cara os 95.
Hoxe non tiña eu bo día, grazas amigo Andrés por estes retratos, por xogar comigo e alegrarme. Ata mañá!
Vémonos no próximo paseo, no próximo pito e sorrimos.