Mes: Xaneiro 2021

ESCOITA O CONTO: Ir a descargar

Había unha vez dúas torres que nun tempo foron tres. En realidade catro, pero da última non quedan nin ruinas nas que pousar a vista nostálxica.

Fronte a fronte, separadas por unha lagoa que gardou o nome e perdeu a auga, dúas nenas en cadansúa torre, albiscan o ar na procura da torre perdida. Esperando que no medio da distancia que as separa se levante de novo o cuarto alicerce desta fortaleza esmorecida.

Conta a historia, que en cadansúa loma, desde tempos inmemoriais, desaparecidos castrexos, tenaces medievos e agotados vixías espreitaban desde as alturas gran parte da inmensa llanura que a auga antes lambía.

Acordan os vellos os restos dunha lagoa extensa como a memoria e pasaos para non mollar os pés. Hai quen di que unha balsa de amieiros facía o camiño entre aldeas cando as choivas subían o caudal. Eran días de ras nas orillas e noites de fachós que alumeaban os contos da Santa Compaña e as negruras frías da alma.

As dúas nenas miraban desde cada torre unha terra que compartían a medias na que só quedaban regos nos que se perde a vista e un secarral que non sacia a sede.

Non había xa torre nin castelo nin lagoa.

Nada resistiu á longa noite de pedra na que:

“Os corazóns dos homes

que ao lonxe espreitan,

feitos están

tamén

de pedra”

Celso Emilio Ferrreiro, Longa Noite de Pedra

Miraban as nenas desacougadas buscándose na distancia. Unha na torre de Pena, outra na do Castro. Acenaban. Non se vían. Fronte a fronte. Na plena luz do escuro día…

Despregouse, entón, do ceo unha cortina de auga silandeira. Maina. Morna. Miúda. Auga que non batía o vento na que as nenas non atopaban sordina para os seus pensamentos tolos.

Medrou o ruxir dos tempos. Soplaba o nordés. Tremían as catenarias pero o fragor non era suficiente para prender os soños a rás de terra, para deixar de buscar narvais en lagoas secas.

Regáloche a lúa, berrou unha.

Queda entón ti con Xúpiter, berrou a outra.

E a choiva seguía a bruar como unha pantalla no domingo de piñata, rouca, esgotada pero viva.

Texto:
Elena Fariñas Iglesias
Voz:
Manuela Iglesias Cid
Música:
Van Morrison Scandinavia