Amarrada a ti como non quixen atarme a ninguén Propuxéronme como condena sanadora deixar de pensarte deixar de desexarte de depender de ti Adicta a ti Amado meu A nosa apaixoada relación tornouse tóxica Agora, téñote que deixar Agora, voute deixar aínda que morra de pena
Dixéronme que tiña que dexintoxicarme do meu tabaquismo e eu dixen que Non, Non, Non! Ohhh… como na famosa canción.
Antes de comezar xa sentín o desalento do fracaso, en min. Demasiado monóxido de carbono, dixo. Intoxicada de ti Do teu fume, adicta a ti sen control, outra canción…
Botarei tanto de menos o teu bico redondo entre os meus dedos, nos meus beizos, da mañá á noite, nas madrugadas, de chuvia e de estrelas fugaces, de Lúa chea. Sempre comigo.
A nosa relación idílica desde que comezou aos 17 e difuminou ás caladas e caladas, de tabaco rubio e negro, mentolado, aquel primeiro desamor que anoxa o sabor dos bicos máis doces. Afianzouse con 19 e a limerencia, o namoramento cego, xordo, tolo non caeu no aburrimento.
Sempre foi a máis a excitación contigo, sempre pedías máis, outro pito máis, o último pito antes de soñar, o primeiro para volver vivir.
A nicotina como a droga dun amor tóxico que te resístes a esquecer.
E volves…. Fumar e fumar por ese pracer de recuperar o amor perdido Dopamina para alimentar a fantasía dun mundo tan máxico e enrevesado como o que describiu Tolkien.
O soma dese mundo feliz que non existe.
Ata que a sobredose me deixou nun silencio mortal que resoa na cabeza como os bombos e os fulións de Vilariño, desafinada, perdida, sen rumbo no lodo, outra canción… ou varias.
Como as dores variadas e infinitas, únicas e intransferibles do amor do amor romántico, dese, tamén se hai que desintoxicar. Toda esa merda dos amores que matan, os que nunca morren, os que nunca son, os que nunca están nin se lles espera, os covardes, os que non pagan a pena, os que mancan, os que non foron nin serán. De loito ata que pase a dor, ansiedade, ata que a tristura se torne en segundos de felicidade e veña o sosego.
Fumando espero Esperar fumando, fumando e esperando como se foses morrer mañá ou hoxe
Que máis dá? Vivir así é… Unha noite menos Morrer de pena Ou unha noite máis bailando Comigo, sen ti.
Propóñome como unha penitencia renovadora deixar de pensarte obsesivamente, deixar de desexarte, de depender de ti, de precisarte a cada momento…
Amado cigarro, meu Non foi en van o noso amor.
Que te leve o vento amor, que te leve o vento lonxe do meu pensamento lonxe de min Desde o mar de fóra, coas ondiñas cara o mar adentro dilúete
Ata que nada quede de ti en min
Libérome de ti, Liberareite de min Liberareime de ti Esfumaraste Que te leve o vento, amor Desesperadamente túa
Eternamente miña
Sigo loitando contra ti e contra min
Taxando os pitos
Descontando horas para un novo encontro
Reducíndoos ata a mínima expresión
Como a gatiña de tres cores cando relambe no pratiño as últimas gotiñas de leite morna e queda con ganas de máis, e lambe e lambe o seu fuciño ata que queda nada.
E logo baleiro, silencio, soidade
Retórcese o meu corpo e non é de pracer.
Sabor a tabaco, cheiro a canela.
Non está sendo doado
Liberareime de ti.
O meu amor non é líquido, non. É espeso como o chocolate cento por cento puro, o de facer, dese que se pega nos beizos e que presta lamber suave, lento, coa lingua unha e outra vez haino que remexer pacientemente co leite que fai tona e deixa costra na pel.
É saboroso o meu amor, ás veces doce como o mel de carballo, escuro. Ás veces é agridoce como as mazás verdes da mazaira enxertada para dar a variedade única da casa, a mellor. Ás veces é amargo como o fel cando rompe, como unha herba fina.
O meu amor non é líquido, non, pero como as cousas claras é transparente como a auga clara que baixa do monte entre as pedras graníticas, a que vai sucando pola terra facendo regos profundos fertilizados con chácharas infinitas da vida e da morte.
Un manacial milenario que non seca aínda que non chova inmortal como os de Rivendell. Mantén un fío constante máis duradeiro que un sedal de diamante Aí nese bancal podes sementar fantasías e realidades imaxinadas e por imaxinar as túas, as miñas.
O meu amor non é líquido, non. Está cheo de sabedoría. É coma un mago que saca do sombreiro de copa sorrisos e que acariña cunha pluma de águia libre as dedas dos pés escangalladas coma o corazón.
O meu amor é épico e duro como unha canción de power metal e fráxil coma un verso do poema ‘Soidades’ de Benedetti. É unha balada heavy que tarareas, unha e outra vez. Un amor que non finxe, que non escapa, e queda porque é unha melodía complexa de notas negras e brancas mesturadas cun talento fino unha base firme de blues e soul Inquebrantábel o meu amor.
É doutro planeta fóra do sistema solar que facemos noso entre dúas galaxias que acaban de nacer arredor do buraco negro supermasivo 20E.M41.
O meu amor non é líquido, é intelixente. O rei dos xogos que crea sinfonías que xa lle gustaría a Bethoven despeinar a súa melena bailando no salón. O meu amor é como unha onda vital que te leva mar a dentro na súa burbulla e aínda que non saibas nadar flotas como nunha nube chea de cristais de azucre da que non queres saír e viaxas polo espazo-tempo facendo preguntas sofisticadas.
É como un autoestopista intergaláctico que dá coas respostas que lle dan sentido á existencia sen códigos segredos, onde non existen as contrasinais que pechan portas e ventás que nunca se abren. É coma o vento, que sana e avanea o pensamento irracional.
O meu amor non é líquido, non. É un alquimista que transforma a dor en calma e o pranto en alegría. O meu amor é un lucecú multicolor que te guía na escuridade, que te acompaña da man polo túnel dos medos ata a saída un amor que torna o frío.
Verdadeiro.
Que se mantén vivo 110 días multiplicados por ℼ + ∞.
Cando te miran pero non te ven
Cando non te ven e non te len
Cando non te saben ver nin sentir
Cando non te miras ben
Cando non te recoñeces cando te miras
Mírate, mírate ben
Cando non te ves, non te ves
Non te soubo ver
Non te quixo ler
Non te quixo querer
Non te queres ver
Non te sabes ver
Non te sabes querer
Non merece a pena que me prestes atención
Mírate, mírate ben
Cando rompes o espello e o reflexo roto queda
Cando te ves rota no espello
Cando estás esnaquizada por dentro
Cando rompes a imaxe de fóra
e queda a túa
Mírate, mírate ben
Que ves?
Cando ves a sombra e non é nin a sombra do que fuches, do que queres ser, do que podes ser, do que eres
Mírate, mírate ben
son só sombras
Non es ti
Non son eu
Mírate, mírate ben
Que ves?
Anacos desde fóra só
Mírame, mírame ben
Que ves?
Amiga
Mírate, mírate ben
Só son feridas
Non es ti
Non son eu
Son os reflexos os que non nos deixan ver
Séntate fronte o espello
Séntete
Mírate, mírate ben
Quéreme, quérote
Quéreme ben, quérome ben
Sénteme, sénteste dentro?
Invisible como o esencial
Mírame, mírame
Mírate, mírate ben
Que ves?
Es ti fermosa
Son eu fermosa
Sorrite por favor
Sorrime outra vez
Sorríome por ti
Sorríoche por min
Sorrimos xuntas
coas meniñas grandes dos ollos brillantes
coas nosas perfectas imperfeccións
que o tempo deixa pegada máis aló da pel
Mirámonos
Amámonos
Proxectamos con intensidade os nosos lóstregos de purpurina dourada e prateada
Mírate, mírate ben
Míranos, míranos ben
Que ves?
Entre Nós, lume
Nós prendemos o lume
Sen guizos
Nós atravesamos as lapas
Sen queimadelas
Nós atizamos o lume mentres a noite ardía sen control
Lume nos ollos, lume nas mans
Lume no corazón
Lume na boca
Entre Nós lume ata a fin do fin
Nas faíscas
Nas brasas
Na cinsa
Lume na pel
Lume!
Lume vello
Que non quere morrer
Lume novo
Que mata e dá a vida
Lume purificador
Que chamusca os despoxos
Lume entre Nós
Que se reaviva xusto a tempo
Lume de trillóns de estrelas perdidas que agonizan e esbouran debuxando unha cegadora luminaria no ceo
Lume máxico que pinta unha tatuaxe de cores no pensamento
Entre Nós, lume Lume noso Que non deixa endexamais de arder
Aquela noitiña cando saíu viu as explandas todas engalanadas con grilandas e bandeirolas Soaba a música nos torreiros, a xente bailaba e sorría entre as luces de cores
Entrou nun deses recintos cun edificio feo nunha esquina e unha cancha de baloncesto enferruxada polo tempo
Había festa, pero non lembraba que aquel día de finais de xaneiro se festexara algo.
– Que se celebra hoxe?
Preguntou.
– Celébrase o esquecemento.
Díxolle un mozo de camiseta negra mentres bailaba cos braciños cara arriba mirando o ceo tinguido de luceiros.
Esquecera que se celebraba o esquecemento
E alí, no medio da primeira explanada en festas na súa historia sen pasado celebrou o esquecemento total
Foi unha fermosa noite de xaneiro bailándolle ás estrelas novas do inverno, para non esquecer
Había unha vez dúas torres que nun tempo foron tres. En realidade catro, pero da última non quedan nin ruinas nas que pousar a vista nostálxica.
Fronte a fronte, separadas por unha lagoa que gardou o nome e perdeu a auga, dúas nenas en cadansúa torre, albiscan o ar na procura da torre perdida. Esperando que no medio da distancia que as separa se levante de novo o cuarto alicerce desta fortaleza esmorecida.
Conta a historia, que en cadansúa loma, desde tempos inmemoriais, desaparecidos castrexos, tenaces medievos e agotados vixías espreitaban desde as alturas gran parte da inmensa llanura que a auga antes lambía.
Acordan os vellos os restos dunha lagoa extensa como a memoria e pasaos para non mollar os pés. Hai quen di que unha balsa de amieiros facía o camiño entre aldeas cando as choivas subían o caudal. Eran días de ras nas orillas e noites de fachós que alumeaban os contos da Santa Compaña e as negruras frías da alma.
As dúas nenas miraban desde cada torre unha terra que compartían a medias na que só quedaban regos nos que se perde a vista e un secarral que non sacia a sede.
Non había xa torre nin castelo nin lagoa.
Nada resistiu á longa noite de pedra na que:
“Os corazóns dos homes
que ao lonxe espreitan,
feitos están
tamén
de pedra”
Celso Emilio Ferrreiro, Longa Noite de Pedra
Miraban as nenas desacougadas buscándose na distancia. Unha na torre de Pena, outra na do Castro. Acenaban. Non se vían. Fronte a fronte. Na plena luz do escuro día…
Despregouse, entón, do ceo unha cortina de auga silandeira. Maina. Morna. Miúda. Auga que non batía o vento na que as nenas non atopaban sordina para os seus pensamentos tolos.
Medrou o ruxir dos tempos. Soplaba o nordés. Tremían as catenarias pero o fragor non era suficiente para prender os soños a rás de terra, para deixar de buscar narvais en lagoas secas.
Regáloche a lúa, berrou unha.
Queda entón ti con Xúpiter, berrou a outra.
E a choiva seguía a bruar como unha pantalla no domingo de piñata, rouca, esgotada pero viva.
As fins de semana de traballo teñen cousas boas e malas, como todo. Gústame estar soa na rúa baleira, a esa hora cando xusto acaba de amencer, e respirar ese fresco da mañá, o único do día que consegue refrixerar as miñas ideas abafadas pola noite sen durmir. Mais hai un momentiño que adoro.
Son as once e media da mañá, pasa o señor Andrés, que sae ao seu paseo diario, vestido de domingo co seu chapeu. Píllame, coma case sempre, botando un pito na porta do choio e achégase a saudar cos seus ollos de pícaro para rifarme porque estou fumando, outra vez. E charlamos un rato das nosas cousas.
– Eu tamén fumaba coma un carreteiro, pero deixeino hai uns 30 anos. Telo que deixar neniña. E dígolle: aínda me quedan logo outros 20! E rimos.
Andrés ten 94 anos moi ben levados. Hoxe non estaba eu apurada como é o habitual e pedinlle se nos sacabamos unha fotiño xuntos, de recordo. E dime:
– Como fas para saírmos os dous?
– Pois mire así. E mirou acontecido para a pantalliña, onde nos reflectimos os dous sorrindo.
– Así Andrés, saimos guapos? A isto chámanlle agora selfie…
– Claroo, que ben saimos. Somos guapos. Pena da careta esta, dixo. (….) E así quedamos cos nosos sorrisos debaixo da careta.
– Gárdaa de recordo.
– Claroo e vouna ensinar.
– Ensina, ensina e dilles que vou xa cara os 95.
Hoxe non tiña eu bo día, grazas amigo Andrés por estes retratos, por xogar comigo e alegrarme. Ata mañá!
Vémonos no próximo paseo, no próximo pito e sorrimos.
Sopraba o ar e movía as follas das árbores. Había árbores e flores e plantas. Porque a primavera seguía a florecer aínda que o ceo fora gris.
Había unha lúa que medraba nos días máis escuros para alumear os soños dos que non podían durmir.
Había fiestras que se abrían para deixar escapar cancións e murmurios que se levantaban como escudos anti misís para frear a tristura.
O mundo era pequeno. Non máis de catro paredes e algún balcón con vistas a un patio de veciños.
Pero había unha illa no medio da inmensidade. Un refuxio para valentes no que rexementos de paz recorrían os camiños. Na illa vivían dúas nenas que cada noite miraban as estrelas na procuraca de acougo.
Na illa non existía o tempo. As horas podían ser minutos ou días e os reloxos marcaban os estados de ánimo e non o paso do tempo.
Os habitantes da illa vivían felices, algúns dirían que inconscientes dos desatinos que se producían máis alá das súas fronteiras. Fronteiras de area fina e mar calmo.
Non se levantaban máis barreiras que as que cada quen quixera crer porque entenderon que a distancia entre o querer crer e o crer era unha brazada a nado.
Ás veces o mar embravecía e entón o espectáculo era aínda mellor. As nenas subían axiña ao seu miradoiro e esperaban porque ao redor da illa semellaban acumularse illotes que se arrolaban coas augas bravas. – Ese móvese… – Que é? – Un narval que se achega á costa.
O narval é coñecido coma o unicornio de mar, un raro cetáceo que habita as augas do Ártico, e que como moitas das cousas nas que crían estas dúas nenas, xa case so existía nos seus desexos.
– É un cachalote e ven a buscarnos para ensinarnos que fóra desta illa hai moito bo por ver. Un mundo no que so viven narvais e cachalotes…
Na parte norte da illa levantábase un soberbio cantil. Excavado a forza de anos polos embites da natureza – sempre sabia – coma un canteiro esculpe con punteiro e barrena os penedos do monte. A erosión das mareas roubou á terra anacos que semellaban dentes a piques de morder. Dicían que nos seus riscos habitaban meigas e outras criaturas que saían de noite para levar aos nenos a lugares dos que nunca volvían.
Pero as nenas non tiñan medo porque os monstruos non existen máis que na imaxinación dos medorentos. O descoñecido asusta so a quen non quere ver. O bárbaro non é aquel que é diferente senon o que sinala aquelo que se escapa do normal. E quen quere ser normal podendo ser especial?
As dúas nenas fixéronse valentes mirándose no espello das mulleres bravas que as precederon para continuar unha historia que se escribe xeración tras xeración no cabo dos arcos da vella e nas costuras dos mandís.
Por iso a súa historia ten sempre un continuará. Porque sempre hai un ceo que mirar, unha nube que recoñecer, un cachalote que esperar na beira do mar e unha illa na que habitar.
