A Martina
O día da primeira comuñón é un día especial, mais aló da crenza ou a fe que sintas é un momento deses nos que percibes en ti que xa eres un pouco maior, que comezas a deixar de ser nena.
Eu decidira facer a primeira comuñón pola festa cas amizades, máis que por recibir o corpo de Cristo nunha forma redonda que sabe ben, iso si. Lera o novo e partes do antigo testamento, como historia inventada é moi bonita e imaxinativa, pero a min o Deus ese do que falan decepcionoume pronto e escollín crer noutras cousas como a forza da vida, a ciencia, a inmensidade do universo descoñecido e aínda por descubrir, o pó das estrelas e o amor.
Por casualiade eu fixéraa cun rapaz de Xinzo que non coñecía e iso no momento pareceume ridículo, alí os dous fronte o altar, el cunha candea vestido de mariñeiro, eu cunha cestiña de flores secas e o meu vestido branco de raso fino. O que máis recordo é como picaban as dichosas mangas de tule do vestido, que era moi bonito, pero demasiado pomposo. Quiteino en canto puiden e puxen uns pantalóns para xogar coas amigas e os amigos da escola que viñeran comer á casa. Dos agasallos só lembro un estoxo (estuche) con moitos compartimentos e rotuladores de cores.
Eu coma ti tamén fixen a comuñón na capela da Portela, situada a medio camiño entre Meilás e Portela, un camiño que recorrín milleiros de veces e sigo volvendo a el sempre que podo, cando preciso reencontrarme comigo mesma.
Penso sinceiramente que unhas das mellores historias da vida por vivir é a que ti tes agora, a infancia: o xogar, o descubrir, o aprender, o rir, o soñar…
O medrar, o experimentar, o aprender, e o chorar, ás veces con motivo, outras sen razóns. O tropezar, caer moitas veces e erguerse, lixar a roupa, explorar, mollarse moito e ir crecendo, gozando da sensación das medras en boa compañía.
Cando todo está por facer, que nunca che falten os soños, eses teus, o que ti realmente queres e queiras ser. E que non che falten as boas amizades.
Hoxe seguro que é un día especial para ti, rodeada desas amigas e os amigos cos que xogas e compartides as vosas cousas.
Esas amigas e eses amigos da infancia que agardo que poidas conservar, seguro que si. Porque compartiredes historias emocionantes, únicas e inesquecibles, dá igual o tempo que pase, aí quedan intactas na memoria.
E porque cando te fas maior, daste conta que as amigas e os amigos da nenez, son esas persoas que mellor saben quen eres. Pode que pase o tempo, e o tempo pasa, vaia se pasa… E a vida avanza, cambia… Hai moitos cambios e mudamos.
Mudamos cada día, de pel e de sentir. Pero hai recordos e emocións que permanecen para sempre. Esas persoas coas que compartes os primeiros xogos, as primeiras aventuras, os primeiros éxitos e tamén os primeiros fracasos, esas coas que saboreaches a túa e a súa esencia, sempre van ter un oco no teu pensamento, no teu corazón e na túa ialma. Porque son casa… Son amor. Amor.
Eu teño a sorte de conservar algunhas boas amizades desa época tan feliz aquí na aldea de Meilás, algunhas están aquí hoxe, e para min a túa nai, a Casilda, a Casi, é casa.
Martina, fila da Casi e do Luiki
Neta da Tina e do Rubio
Sobriña do José Manuel
Bisneta da tía Dolores e o tío Bouzas.
Os meus veciños de toda a miña vida, esa vida, esta vida en Meilás… Amigas, amigos, familia. A miña vida. A miña casa desde os seis anos, cando volvín da Alemaña e descubrín un mundo novo, diferente e máxico. O sitio do meu recreo.
Que sorte que tes ser tamén de Meilás e medrar aquí!
Moito xogamos polas corredoiras, os camiños enlamados e polas casas vellas todas, nas palleiras, non debeu quedar ningunha sen visitar, e atopamos enseres e louza enferruxada dun tempo que xa non existe. No cacipo onde gardaban o millo, o trigo ou as patacas, na entrada da casa dos teus bisavós, o tío Manolo (o tío Bouzas) e a tía Dolores, e as súas merendas que agarimosamente nos preparaba, nocilla e chourizo, si! E pan con azucre, e leite con Cola Cao e galletas María, e tardes de bici e algunha caída tamén. Subiamos a costa ata Portela, só polo pracer de baixar a toda velocidade. E volviamos subir nas bicicletas para volver baixar e sentir esa sensación única de liberdade de volta cara Meilás. E os paseos infinitos a Cortegada, á tenda do Cándido, os xeados e as lambetadas, e as paradas na fonte de Celanova, polo atallo do fermosísimo camiño polo monte cheo de carballos e belotas. Un bosque animado por Nós e as nosas fantasías. E as tardes do Xabarín Club, tardes de Coche Fantástico, ou o MC Giver e o Songoku e as súas bolas máxicas do dragón en galego, cando a tele era divertida.
E as tardes pescando zapateiros e costureiras no pozo onde deixaron de beber as vacas, e había limos. E metiamolos nun bote con auga e herbiñas, pobriños, logo soltabamonos outra vez e quedaban vivos e ceibes.
E as tardes de parola na Pouliña, e tardes de verán, de escondite, de agocharnos, de fútbol ou Tour de Francia, e as primeiras festas de San Xoán, e os bailes na orquestra. Volver despois das 12 da noite á casa.
E as longas tardes do inverno e as rachas na cheminea, o lume e as lecturas, os deberes. Canto me axudou a Casi coa plástica e con tantas outras cousas.
E as mañás frías de colexio, iamos andando os tres de sempre, todos os días ata Cortegada, un quilómetro, metro arriba ou abaixo, porque o bus non paraba na aldea.
O leite quente con pan migado, despois xa cos cereais. E as marabillosas papas millas que me deu a probar a tía Dorinda, que grande muller, canto aprendín dela.
E as xeadas que parecían neve, e os solpores cálidos e coridos. E as noites escuras para ver as estrelas todas en Meilás. O mesmiño ceo.
E tardes de conversas nesta capela da Portela, un lugar sacro para todos Nós, dentro e fóra… Lugar de xuntanza. De horas sentadas, encunicadas dentro da fermosa tumba antropomórfica deste adrio compartiamos as nosas confesións máis íntimas. Os nosos segredos.
Daquela non había móbiles, existían os feitos con iogures, e unhas tubaxes amarelas con ondas e as ondas chegaban… Escoitabamos a radio fórmula, e as cintas no radio casette a todo volume, os Modern Talking, a Madona ou o Michael Jackson, ou o Jon Von Jovi… E bailabamos coas faldas ao louco, desas con voo e cintura de goma ancha e as camisetas con hombreiras e cintas do cabelo de cores.
A min despois enganchoume, Nirvana, a sensibilidade dos ollos azuis e tristes do Kurt Cobain, a música ruídosa que se metía dentro, as letras profundas de Pearl Jam, inintelixibles na voz profunda e fermosa do Eddie Vedder, que te facían sentir e pensar. Fun unha nena-adolescente grunge de aldea, cousas da globalización, a radio e os vídeos clips da MTV: os Guns & Roses, Aerosmith, Metallica… E logo descubrín dos clásicos do rock, a Led Zeppelin e os Pink Floyd, os meus preferidos ata hoxe. Os The Beatles, os Rolling Stones, Janis Joplin, Los Suaves, e máis tarde os Oasis, Blur ou a Alanis Morisette, Texas… O Blues e o Soul, todas estas melodías seguen comigo.
Nós (coma ti) sempre fomos moi modernas, porque ser moderna non é incompatible con ser de aldea. E sempre falamos o galego, o que mamamos das avoas e os avós e das nosas mais e pais, que nunca se avergonzaron da nosa fala. Realmente nada é incompatible con ser de aldea, ser de aldea é un orgullo, unha marabilla, un mundo, o noso, que esmorece, polo abandono, pola falta de xente e das nenas e os nenos, ese mundo que non debemos perder… Porque é maxicamente único.
Ser curiosa si que é algo moi de aldea, a curiosidade por saber. A inocencia chea de sabedoría. Que feliz idade esa. A que compartimos. Aquí, en Meilás.
Sen avisar apareciamos e quedabamos na casa de un ou a outra, e andabamos sempre nos camiños. Fomos libres e moi felices, coas ganas de exploralo todo.
E máis de 30 anos despois seguimos xuntas facendo camiño… Un camiño por momentos enrevesado e por outros, ben xeitoso que lle saíu ao burro o camiño. Acompañámoste agora tamén a ti no teu camiño… Sorte no teu camiñar.
Pero que sorte tes, Martina,
ser de Meilás!!
E poder ensinarlles ás túas amigas e amigos a túa aldea, para que saiban o que é a aldea, aldea.
O noso fogar.
Da Manuela
A Manola
A Manolita
De Meilás
………..
Cando a miña amiga Casi me pediu en xullo de 2021 que escribira algo para ler na comuñón da súa fílla Martina, encheume o corazón de ilusión e os nervios apoderáronse de min, case sempre estou nerviosa, e eu quería que fose algo especial. Empecei o día tratando de escribir, puxen catro liñas nas notas do móbil e non fun quen de seguir. Logo pola noite a partir das dúas da mañá saíu isto… Saíu directamente de dentro, das tripas, do corazón e das lembranzas. Desde aquela este escrito estivo gardado e aos poucos funlle cambiando e engadindo novas cousas, máis recordos dese tempo, teño grandes feixes deles. Remateino nunha madrugada de desvelo de novembro de 2022.
Aquela mañá lino e relino unha morea de veces para non me trabucar na misa. Cando subín ao altar tremíame todo, pero lino cun nó na gorxa, con todo o sentimento co que o escribín. Cando fun quen de erguer os ollos do móbil vin a miña amiga e veciña da infancia emocionada, con bágoas nos ollos, vin a case toda a xente que estaba dentro da pequena capela da Portela escoitándome sentirse un pouco identificada co súa nenez nas súas aldeas, e ese para min foi un dos mellores agasallos, un dos momentos máis especiais, que xa por sempre recordarei. Eu tamén me emocionei, volvera a nena da aldea. A que nunca deixei de ser, a que son.
Grazas por tanto, amiga miña.
Por iso cando lle explico á xente da cidade que é ser de aldea, e eu digo que son de aldea aldea, porque ten algo de todo isto, de inexplicable se non o vives. Non é o mesmo que pasar as fins de semana ou os veráns, o que nos diferencia son os invernos, as primaveras, os outonos, as tardes de soidade e as tardes de comunidade coa veciñanza, as parolas coa xente maior da que tanto aprendemos, a ghavilla ao carón do lume…
Trato de non perder nunca esa esencia de nena de aldea, unha nena que se criou entre o ano 86 e finais dos 90 en Meilás.
Tamén lle lin este marabilloso poema
de Walt Whitman.
Non deixes que remate o día sen
Ter medrado un pouco,
sen ter sido feliz, sen ter
aumentado os teus soños.
Non te deixes vencer polo desánimo.
Non deixes que ninguén che quite o
dereito a expresarte,
que é case un deber.Non renuncies ás ganas de facer
da túa vida algo extraordinario.
Non deixes de crer que as palabras e
os poemas si que poden cambiar o mundo.
Pase o que pase a nosa esencia está intacta.
Somos seres cheos de paixón.
A vida é un deserto e un oasis.
Derrúbanos, máncanos,
ensínanos, e
convértenos en protagonistas
da nosa propia historia.
Aínda que o vento sopre en contra
a poderosa loita continúa:
Ti podes aportar unha estrofa, un verso.
Nunca deixes de soñar,
porque nos soños somos libres.Non caias no peor dos erros:
o silencio.
A maioría vive nun silencio
espantoso.
Non te resignes.
Foxe.
“Emito os meus berros polos
tellados deste mundo ”,
di o poeta.Valora a beleza das cousas sinxelas.
Pódense facer fermosas poesías sobre pequenas cousas,
pero non podemos remar contra
nós mesmas.
Iso transforma a vida nun
Inferno.
Goza do pánico que causa
ter a vida por diante.
Vívea intensamente,
sen mediocridade.
Pensa que en ti está o futuro
e afronta a tarefa con orgullo e sen
medo.Aprende dos que che poden ensinar.
As experiencias dos que nos
precederon dos nosos “poetas
mortos”, axudaranche a camiñar pola vida
A sociedade actual somos Nós:
Os e as “poetas vivas”.
Non deixes que che pase a vida
sen que ti a vivas…
